Día de los Muertos - podobnie jak polskie Wszystkich Świętych - obchodzone jest w pierwszych dniach listopada. Tym, co różni wspomniane święta, jest jednak podejście do tematu śmierci. W Meksyku wspominanie zmarłych jest bowiem znacznie bardziej radosne. Związane z uroczystością tradycje różnią się w zależności od regionu. Na świecie Día de los Muertos kojarzy się głównie z cukrowymi czaszkami, ołtarzykami ku czci tych, którzy odeszli, oraz barwnymi festiwalami i paradami.

O-bon to kilkudniowe święto obchodzone - w zależności od regionu - w lipcu lub sierpniu. Uroczystość, podobnie jak w Meksyku, jest znacznie bardziej radosna niż nad Wisłą. Japończycy porządkują wtedy groby bliskich i stawiają ołtarzyki ku ich pamięci, na których składają ofiarne dary. Ołtarzyki i nagrobki dekorowane są lampionami - światło ma pomóc duszom w powrocie do domu. Później lampiony te wypuszczane są często na wodę, tak by odprowadzić dusze w zaświaty. O-bon kojarzone jest również ze wspólnymi tańcami.

W Korei święto zmarłych połączone jest ze świętem plonów. Obchodzi się je przez trzy dni, licząc od piętnastego dnia ósmego miesiąca koreańskiego kalendarza księżycowo-słonecznego. W ramach celebracji Koreańczycy przygotowują bogato zastawione stoły, wypełnione tradycyjnymi potrawami. Rodziny wspólnie spędzają czas, bawiąc się i ucztując. W ramach wspominania zmarłych przygotowuje się dla nich dary, odwiedza się również ich groby.

Tradycyjne chińskie święto zmarłych przypada na piętnasty dzień siódmego miesiąca chińskiego kalendarza. Bliskich wspomina się na cmentarzach oraz w domach. W czasie celebracji pojawiają się również wspomniane już przy okazji Japonii lampiony. Poza tym Chińczycy palą przy tabliczkach zmarłych przedmioty codziennego użytku, w tym m.in. papierowe imitacje pieniędzy, które mogłyby przydać się w życiu pozagrobowym.