Co skrywa schron pod hutą ArcelorMittal Warszawa? "Było to miejsce szalenie tajne". Zobacz zdjęcia!

Niepozorny budynek huty ArcelorMittal Warszawa na Młocinach mijają codziennie tysiące warszawiaków i przyjezdnych. Tuż obok jest wielki węzeł przesiadkowy z pętlą autobusową, tramwajową i metrem. Przechodnie nie zdają sobie sprawy, jaką tajemnicę kryje ten gmach. W podziemiach, pod trzymetrowym stropem znajduje się wybudowany w czasach zimnej wojny schron - Stanowisko Kierowania Obroną Cywilną.

Jak wygląda schron pod hutą ArcelorMittal Warszawa?

- Schrony powstały w latach, gdy powstawał budynek biurowy huty, czyli na przełomie lat 1959/60. Masowe schrony były budowane wtedy pod halami produkcyjnymi. Niestety te hale już nie istnieją, zostały rozebrane i zastąpione nowocześniejszymi. W nowych nikt nie budował schronów - tłumaczy rzeczniczka ArcelorMittal Warszawa Ewa Karpińska.

Podkreśla, że ten służył wyłącznie celom szkoleniowym. - To było pomyślane jako miejsce, gdzie prowadzono szkolenia Obrony Cywilnej, ale było to miejsce szalenie tajne. Generalnie pracownicy huty nie bardzo wiedzieli, że jest takie miejsce. Było zapieczętowane i tylko osoby upoważnione mogły tu wchodzić - opowiada rzeczniczka.

Pierwszym pomieszczeniem jest magazyn. Na stelażach leżą maski przeciwgazowe, skafandry, kaski, nosze, apteczki pierwszej pomocy. W kartonach nierozpakowane plakietki Obrony Cywilnej, ale także np. zestawy dozymetrów. Uwagę przyciąga centralka telefoniczna z napisem: "Uwaga. Wróg podsłuchuje".

Czytaj również: Gdzie w Warszawie doszłoby do zalania w razie powodzi? Powstała specjalna mapa

Właściwe pomieszczenia ulokowane są dwa piętra pod poziomem ziemi. Tutaj znajduje się kolejny magazyn wypełniony po brzegi wyglądającymi jak nowe mundurami Obrony Cywilnej. Do kompletu są też buty, rękawiczki, a także zimowe czapki, czy letnie berety.

Dalej znajduje się "serce" schronu, czyli stanowisko dowodzenia, składające się z kilku pomieszczeń. Tuż przy wejściu jest prysznic, jeśli ktoś musiałby wejść do centrum z obszaru skażonego. - W rozbieralni zdjąłby ubranie, wszedł pod prysznic i wyszedł z drugiej strony, gdzie w drewnianej skrzyni czekałaby na niego czysta odzież - wyjaśnia przewodniczka.

Kolejne pomieszczenia to m.in. pokój dla ochrony, z którym sąsiaduje olbrzymi agregat prądotwórczy. Tuż obok znajdują się gigantyczne akumulatory. Świadczy to o tym, że schron miał całkowicie niezależne zasilanie w momencie odcięcia prądu z zewnątrz. W jednym z pomieszczeń znajdują się też urządzenia do ręcznego tłoczenia powietrza.

Dalej znajduje się centrala telefoniczna z oryginalną drewnianą centralką wykonaną w roku 1955. Tuż obok, w pokoju meldunków, jest druga, już nowocześniejsza. Tam w boksach oddzielonych dźwiękochłonnymi ściankami przy ebonitowych czarnych telefonach, miały być przyjmowane meldunki o sytuacji na powierzchni w różnych częściach Warszawy.

Trafiały one do największego chyba pomieszczenia - sali odpraw. Tam przy dużym stole kierownictwo miało dowodzić Obroną Cywilną. Z sali za zielonymi drzwiami można było wyjść na zewnątrz - teraz wyjście jest zamurowane.

Na ścianach wisi m.in. duża mapa Warszawy oraz różne instrukcje. Można na przykład dowiedzieć się, jak ewakuować zwierzęta gospodarcze.

Z salą odpraw graniczy pomieszczenie z czterema łóżkami, w którym można w spokoju odpocząć. Obok jest maleńki pokój komendanta.

Schron jest w stanie pomieścić kilkaset osób i ochronić je przed ewentualnym atakiem. Jak przekazała PAP Ewa Karpińska, strażacy byli i go spisali. - Natomiast my go traktujemy jako obiekt muzealny i miejmy nadzieję, że takim pozostanie - zaznaczyła.