Budynek La Scala w Warszawie
Projektanci z pracowni POLE Architekci stanęli przed nie lada wyzwaniem. Ich zadaniem było zaprojektowanie budynku na bardzo wąskiej działce w zwartej zabudowie stolicy. Budynek „La Scala” miał uzupełnić pierzeję ulicy Mandalińskiego i dopełnić kwartał, który przed wybuchem II wojny światowej był gęsto zabudowany. To architektoniczne zadanie wymagało nie tylko kreatywności, ale i ogromnego szacunku dla historycznego kontekstu.
Choć plan miejscowy pozwalał na znacznie większą intensywność zabudowy, architekci podjęli świadomą decyzję. Jak sami podkreślają, kubaturę świadomie ograniczono, aby zapewnić maksymalny komfort przyszłym mieszkańcom. Bryła budynku została misternie ukształtowana poprzez tarasowe uskoki, cofnięcia poszczególnych ścian oraz zachowanie odpowiednich odległości od sąsiednich kamienic. Dzięki temu, mimo ciasnej lokalizacji, udało się stworzyć przestrzeń pełną światła i powietrza.
Szczególną uwagę zwraca innowacyjna winda samochodowa typu „baldachimowego”. To rozwiązanie nie tylko oszczędza cenną przestrzeń, ale jest też niezwykle dyskretne – w stanie spoczynku platforma chowa się pod ziemią, stając się niewidoczną częścią dziedzińca. Winda obsługuje dwupoziomowy garaż podziemny.
Równie przemyślany jest układ okien. Ich kwadratowe otwory zmieniają swoją wielkość gradientowo, co jest odpowiedzią na warunki nasłonecznienia i potrzebę zapewnienia prywatności mieszkańcom.
"Pasuje tam jak pięść do oka". Kontrowersje wokół nowego budynku
Jednak nie wszystkim nowy budynek się podoba - krytycy inwestycji wskazują, że w ten sposób zabudowano zielony plac, który mógł stanowić przestrzeń wypoczynku dla mieszkańców okolicznych budynków. Ponadto budynek wzniesiony w wąskiej zabudowie warszawskiego Śródmieścia, sprawia, że zarówno mieszkańcy La Scali, jak i ich sąsiedzi będą mieć widok przede wszystkim na... okna innych budynków. "Szkoda ludzi, którym przed nosem postawili budynek, który przysłonił im świat", "Mieszkanie z widokiem na mieszkanie" - podsumowali internauci.
Inni doceniają samą architekturę obiektu, poddając krytyce jednak jego lokalizację. "Budynek piękny. Ale pasuje tam jak pięść do oka" - można przeczytać w internetowej dyskusji, co przypomina spór o nową siedzibę Muzeum Sztuki Nowoczesnej w ścisłym centrum Warszawy.
"Życie w architekturze" – barometr polskich trendów
Konkurs ŻYCIE W ARCHITEKTURZE to najstarsza i organizowana nieprzerwanie od 1989 roku inicjatywa, której celem jest wyłonienie najbardziej wartościowych realizacji architektonicznych w Polsce. W dziewięciu dotychczasowych edycjach rywalizowało ze sobą łącznie ponad 3000 budynków i przestrzeni publicznych. To nie tylko przegląd najciekawszych projektów, ale także swoisty barometr wskazujący nowe zjawiska, potrzeby i kierunki w polskim projektowaniu. Jego wiarygodność podnosi fakt, że projekty nie są nominowane przez jury, lecz nadsyłane bezpośrednio przez samych autorów, co gwarantuje obiektywny i wszechstronny obraz współczesnej sceny architektonicznej.
W tym roku pracownie architektoniczne zgłosiły do konkursu blisko 400 realizacji (wciąż trwa ich weryfikacja pod kątem zgodności z regulaminem). Na zdobywcę Grand Prix czeka nagroda w wysokości 20 000 zł.
Wystawa „Szklana menażeria” na Ursynowie:
