Nie żyje Mieczysław Buczkowski
"Z głębokim żalem przekazujemy informację o odejściu na wieczną wartę Mieczysława Buczkowskiego ps. »Buk«. Uczestnik powstania warszawskiego zmarł w wieku 102 lat" - poinformował "BohaterON", instytucja zajmująca się edukacją historyczną i niesieniem pomocy powstańcom.
Mieczysław Antoni Buczkowski w chwili wybuchu Powstania Warszawskiego miał 21 lat. Był żołnierzem II Obwodu Żywiciel Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej. Wcześniej studiował medycynę na tajnych kompletach. "Wybuch Powstania zastał go na Żoliborzu, podczas dyżuru w szpitalu przy klasztorze ss. Zmartwychwstanek przy ul. Krasińskiego, gdzie pełnił funkcję młodszego lekarza" - czytamy w mediach społecznościowych "BohaterON".
24 sierpnia 1944 r., podczas ostrzału rakietowego szpitala przy placu Wilsona został ranny w głowę. Podmuch pocisku spowodował, że spadł z parteru do piwnicy, był zalany krwią. Na zewnątrz wydostał się o własnych siłach z sanitariuszką ranną w oko. We wrześniu zachorował na czerwonkę, położono go w Szpitalu w Forcie Sokolnickiego. Tam doglądała go matka.
Najpierw powstaniec, później ceniony lekarz
Buczkowski wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną. Z obozu przejściowego w Pruszkowie wywieziony został jako chory, dzięki pomocy polskich pielęgniarek i "lewemu" zaświadczeniu. Po zakończeniu wojny kontynuował studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie 19 grudnia 1947 r. uzyskał dyplom lekarza. Rozpoczął pracę na Oddziale Chorób Wewnętrznych Szpitala Ubezpieczalni Społecznej w Zabrzu pod kierunkiem prof. Witolda Zahorskiego. W roku 1949 powołany został do służby wojskowej. W czasie pobytu w wojsku ukończył specjalizację z chorób wewnętrznych oraz organizacji służby zdrowia. W tym czasie pracował między innymi jako wykładowca na Akademii Medycznej w Łodzi.
W 1957 r., po wyjściu z wojska rozpoczął ponownie pracę pod kierunkiem prof. Zahorskiego w Klinice Chorób Wewnętrznych Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu, gdzie w roku 1963 obronił pracę doktorską i na stanowisku adiunkta pracował do chwili objęcia ordynatury Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Miejskiego nr 1 w Gliwicach w roku 1969. Równolegle z pracą w Klinice zajmował stanowisko pomocniczego pracownika nauki w Instytucie Medycyny Pracy w Zabrzu, a następnie, w latach 1967-1968, pełnił obowiązki dyrektora ds. lecznictwa Wojewódzkiej Poradni Wielospecjalistycznej.
Pracował również jako dyrektor naczelny Szpitala Miejskiego nr 1 w Gliwicach, a następnie dyrektor ZOZ w Gliwicach. W 2022 r., z okazji 78. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego, został uhonorowany przez prezydenta RP Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Znani z Warszawy zmarli w 2024 roku. Oni odeszli w ostatnich 12 miesiącach:
