Warszawskie ZOO żegna Mamuśkę. "Była wspaniałą i troskliwą mamą, silną przewodniczką stada"

Smutne informacje z Warszawskiego ZOO

- Ostatnio pożegnaliśmy przywódczynię-seniorkę naszego stada surykatek, Mamuśkę - przekazano w mediach społecznościowych ogrodu zoologicznego.

Mamuśka przyjechała do stolicy z czeskiego Dvůr Králové w 2008 roku, gdy miała nieco ponad rok i szybko podbiła serca pracowników jak i zwierzęcych pobratymców. - Mimo niepozornej budowy i drobniutkiego ciałka, była bardzo charakterna i nie dała sobie "wejść na głowę", rozstawiając po kątach inne surykatki - zaznaczył ogród.

W ciągu prawie 15 lat, które Mamuśka spędziła w Warszawie, odchowała 65 młodych, a jej jeszcze liczniejsze wnuki i prawnuki zamieszkują wiele europejskich ogrodów. - Była wspaniałą i troskliwą mamą, silną przewodniczką stada, a dla nas po prostu kochaną i uroczą Mamuśką. Biegaj za Tęczowym Mostem, maleństwo - pożegnali surykatkę pracownicy zoo.

Czytaj również: W Warszawie znowu ktoś truje psy? Niepokojące głosy z Woli i Ursynowa

Niezwykłe surykatki

Surykatka szara to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny mangustowatych, zamieszkująca Afrykę. Długość ciała surykatek wynosi ok. 20 - 30 centymetrów, a waga raczej nie przekracza 900 gram. Sierść wokół oczu surykatek jest znacznie ciemniejsza. Jest to spowodowane potrzebą dostosowania się do warunków panujących w Afryce. Dzięki ciemnym obwódkom ich oczy są mniej narażone na uszkodzenia i podrażnienie przez afrykańskie słońce, ponieważ ciemna sierść odbija światło.

Najbardziej charakterystyczną postawą dla surykatek jest stawanie na tylnych łapach i baczne rozglądanie się dookoła. Zachowanie to o poranku służy regulowaniu temperatury ciała, a o innych porach dnia pomaga badać otoczenie. Surykatki są bardzo towarzyskie. Żyją w klanach, w których zawiązują się silne więzi. W każdym klanie znajdują się wartownicy, których zadaniem jest ostrzeganie pozostałych surykatek o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Za pomocą specjalnych dźwięków sygnalizują one, czy niebezpieczeństwo pojawiło się na lądzie, czy w powietrzu. Surykatki polują wyłącznie w stadzie. Kiedy większość klanu poluje, w norkach zostają wyłącznie te surykatki, które muszą opiekować się młodymi.

Surykatki mają podwyższoną odporność na jad niektórych skorpionów i węży. Potrafią jeść skorpiony tak, aby uniknąć wszelkiego niebezpieczeństwa. Dorosłe osobniki zanoszą skorpiony do norek, aby pokazywać młodym, jak jeść te stawonogi. W Afryce surykatki często bywają wykorzystywane jako łowcy gryzoni.

Surykatki mogą przez wiele miesięcy żyć bez wody, ponieważ spożywają dużo soczystych melonów, pędów i wykopanych bulw, w których znajduje się właśnie woda. Surykatka, która czuje się zagrożona, kładzie się na plecach, pokazując swoje długie pazury i zęby. Choć nie jest to pozornie najgroźniejsza pozycja, zazwyczaj się sprawdza. Zagrożeniem dla surykatek są często inne klany tych zwierząt, które nacierają na terytorium i siłą próbują je zdobyć.