Historia stadionu Legii Warszawa. Ten obiekt to wizytówka Warszawy
Budowa kompleksu sportowego przy ul. Łazienkowskiej 3 na warszawskim Czerniakowie ruszyła już w 1929 r. za sprawą decyzji marszałka Józefa Piłsudskiego. Dzięki dotacji uzyskanej przez warszawską Legię udało się sfinansować w całości budowę Stadionu Wojskowego. Za projekt obiektu odpowiedzialny był Maksymilian Dudryk-Darlewski, którego jednym z pomysłów było zadaszenie głównej trybuny tak, by słupy podtrzymujące nie przeszkadzały widzom w oglądaniu meczu.
Jak pokazała później historia, decyzja o budowie stadionu była milowym krokiem w stworzeniu jednego z najmocniejszych klubów w historii polskiej piłki. Pracę nad budową zakończyły się rok później, w 1930 r. Od tamtej pory, przez blisko 80 następnych lat trybuna kryta prawie w ogóle się nie zmieniła.
Budowa Stadionu Wojskowego. Jak wyglądał obiekt przed wojną?
Obiekt oficjalnie zaprezentowano i otwarto w sierpniu 1930 r. Nowy stadion został wyposażony w trybunę główną z 5 tys. miejsc. Pod nią znajdowały się pomieszczenia klubowe i gospodarcze, między innymi szatne, sala gimnastyczna, magazyn sportowy, świetlica czy bufet. Otoczenie boiska zostało wyposażone w bieżnię (400 metrów długości, 7,5 metra szerokości) oraz tor kolarski (500 metrów długości).
W ramach otwarcia stadionu, 9 sierpnia odbyło się towarzyskie spotkanie między Legią Warszawa a klubem CF Europa Barcelona. Spotkanie zakończyło się wynikiem 1:1. Gola dla warszawskiej Legii zdobył Henryk Martyna. Bieżnię i tor kolarski otwarto z kolei 30 sierpnia 1930 r. przy okazji międzynarodowego turnieju, w którym wzięły udział drużyny z Anglii, Niemiec, Austrii, Francji, Egiptu oraz Polski.
Zobacz poniżej zdjęcia taksówek w PRL-u:
